Giga Gertie 2

Een vijfjarige in groep vijf?

Nee, dat heeft haar nieuwe meester nog nooit meegemaakt. Maar Gertie Bemelmans is dan ook niet de eerste de beste: ze is klein, slim, dapper, grappig, vreselijk eigenwijs en ze heeft maar liefst twee klassen overgeslagen. Haar bijnaam is niet voor niets GigaGertie.

Dit schooljaar heeft Gertie twee belangrijke missies. Ze wil eindelijk een echte vriendin én ze wil haar geheimzinnige Spaanse opa nu wel eens leren kennen. Vol overgave en met veel gevoel voor humor bijt Gertie zich vast in haar opdrachten. Maar die lopen uiteindelijk allebei net iets anders af dan ze zich had voorgesteld.

Een ontroerend en hilarisch verhaal over hoe bijzonder het kan zijn als je anders bent. In kleurrijke taal schetst de auteur een dapper en eigenzinnig persoontje, dat een uitdaging echt niet uit de weg gaat. Haar motto is dan ook: ‘Dat kan ik, dat wil ik, dat doe ik!’

De auteur

Silvia van de Put is tekstschrijver en communicatieadviseur. Bovendien schrijft zij kinderboeken en organiseert zij workshops creatief schrijven.

Recensie

Dit is het tweede boekje in wat hopelijk een reeks wordt. Het zou leuk zijn als Gertie meegroeit met haar lezertjes. Het gaat om een meisje van 5 dat naar groep 5/3de leerjaar gaat. Ze is hoogbegaafd en heeft twee klassen overgeslagen. De boekjes lezen uiterst vlot en zijn geschikt voor jongens en meisjes van 7 tot 11.

De schrijfster heeft vermoedelijk wat ervaring met hoogbegaafde kinderen en schrijft ook vanuit die ervaring. Ik mis soms kennis over hoogbegaafdheid die wetenschappelijk onderbouwd is. Dat merk je aan de taal die niet altijd zo goed gekozen is: ‘heel bijzonder’, ‘heel slim’,… Dit kan hoogbegaafde kinderen richting vaste mindset duwen en zorgt ervoor dat ook de omgeving dit kind op een verhoogje gaat plaatsen. Toch wordt het gedeeltelijk aangepakt in het verhaal zelf door de ouders regelmatig te laten zeggen dat Gertie heel veel moet oefenen bv. als ze wilt leren fietsen.

In deze recensie van de Leestafel wordt er kritiek gegeven op de taal van het kind (‘Een kind van vijf, blijft een kind van vijf’), maar daar ben ik het niet mee eens. De taal van het kind weerspiegelt haar mentale leeftijd, zij praat zoals een kind van acht zoals haar klasgenoten. Dit heeft te maken met asynchroniteit, verschillende leeftijden in het kind: fysiek wellicht vijf, mentaal/emotioneel eerder acht, maar cognitief ver boven acht.

Mijn kinderen herkennen heel wat van de grappige opmerkingen die Gertie geeft en van de activiteiten die ze wil organiseren hebben, maar bovenal hebben ze het graag gelezen en dat vind ik uiteindelijk nog steeds het beste oordeel!